Kollar Açıkken Zikir Çekilir Mi? Bir Hikâye, Bir Soru ve Bir Yolculuk
Bir zamanlar uzak bir köyde, denizle iç içe bir evde yaşayan Ayşe ve Hasan adında iki kardeş vardı. Ayşe, huzur arayan bir kadındı, dünya işlerinden sıyrılmak ve kalbine dokunan bir anlam arayarak hayatını sürdürüyordu. Hasan ise her zaman çözüm odaklıydı, hayatını düzenli, stratejik bir şekilde sürdürüyordu. Her iki kardeş de ruhsal yolculuklarına dair bir arayış içindeydiler, ama yolları ve bakış açıları birbirinden farklıydı.
Bir gün, Ayşe, içsel bir huzur bulmak için derin bir nefes alarak sabah namazının ardından, eski köy camisine doğru yürüdü. Bu cami, köyün en yüksek tepelerinden birine inşa edilmişti ve içinde sadece namaz kılmakla kalmaz, kalplere huzur veren bir enerjisi vardı. Ayşe, camiye vardığında bir anda bir düşünce belirdi zihninde: Zikir çekerken kollarım açık mı olmalı, yoksa kapalı mı?
Aynı gün Hasan, kasabaya gitmek için erken yola çıktı. İşleri vardı, işleri olduğu kadar da bir mesele zihnini kurcalıyordu. Kollar açıkken zikir çekmenin doğruluğu hakkında her zaman bir soru işareti vardı kafasında. O, genellikle sorulara stratejik ve mantıklı bir bakış açısıyla yaklaşır, her şeyin doğru bir yolu olduğuna inanırdı.
Gün ilerledikçe, Ayşe camide zikir çekerken gözleri kapalı ve kalbi huzurlu bir şekilde, o soruyu aklından atmaya çalıştı. Acaba kolları açık tutarak zikir çekmek, gerçekten içsel bir bağ kurmak için doğru bir hareket mi? Ayşe, yaşamın ritmiyle uyum içinde olmak gerektiğine inanan bir kadındı. Duygularının gücüne, kalbinin ritmine inandığı için bu sorunun anlamını çözmeye karar verdi.
Hasan ise, o sabah kasabada geçirdiği saatlerin ardından, akşam Ayşe’nin yanına döndü. O gece, Ayşe’ye bir soru sordu: “Zikir çekerken kollarını açık tutuyor musun?” Ayşe, önce sessiz kaldı, sonra gülümsedi ve şöyle dedi: “Benim için, zikir kalp işidir. Kollarım açıkken de kapalıyken de, önemli olan içimdeki huzur. Ama sen neden bunu soruyorsun?”
Hasan, stratejik ve çözüm odaklı bir bakış açısına sahip olduğu için bu sorunun derinliğini anlamakta zorluk çekmişti. Ancak bir sorunun yanıtını bulma arayışı onu yönlendirdi. “Bunu anlamaya çalışıyorum,” dedi, “Zikir, bir tür içsel bağ kurmaksa, kollar açıkken bir anlam taşır mı? Kollarını açtığında, kalbine olan yakınlığın artar mı?”
Ayşe, kalbini dinleyerek, yavaşça şöyle cevap verdi: “Bence zikir bir içsel yolculuktur, Hasan. Kollarını açmak, evrenle bir olmak gibi hissedilebilir. Ama kollarını kapalı tutarak da, o bağ kurulur. Önemli olan kalbin ne söylediği.”
Hasan, Ayşe’nin sözlerini düşünerek bir süre sessiz kaldı. Zihninde, hem kendi sorusunun hem de bu arayışın cevabını bulmaya çalışıyordu. Onun bakış açısıyla, her şeyin bir anlamı ve ölçüsü vardı, ama Ayşe’nin söyledikleri, daha duygusal ve derin bir yerden geliyordu. Hasan, empati kurarak, Ayşe’nin duygusal derinliğini anlamaya çalıştı.
Ertesi gün, Ayşe camiye gittiğinde, bir an kollarını açık tuttu. Gözlerini kapattı ve ruhunu huzura kavuşturmak için derin bir nefes aldı. O anda bir şey fark etti; kolları açıkken, evrenle arasındaki bağın daha da güçlendiğini hissedebiliyordu. Ama bu, sadece bir fiziksel eylem değil, aynı zamanda bir içsel duruştu. O an, zikir bir anlamda bir bütün olmaktı — kalp, beden ve ruh bir aradaydı.
Hasan, kendi odasında, zikir çekerken kollarını açık tutmayı denedi. O da, Ayşe’nin söylediklerinden etkilenmişti. Kollarını açarak, kalbinin içinde bir boşluk hissetti, ama aynı zamanda büyük bir huzur da buldu. Bu, Ayşe’nin söylediği gibi, bir içsel yolculuktu. Bazen bedeni açmak, kalbin de açılması anlamına gelebiliyordu.
Sizin Perspektifiniz Nedir?
Peki ya siz? Kollar açıkken zikir çekmenin ne anlama geldiğini düşünüyorsunuz? Zikir, bir içsel bağ kurma biçimi mi? Kolları açmak ya da kapalı tutmak, sizin için nasıl bir deneyim? Hangi hareket kalbinizi daha çok açıyor?
Yorumlarınızı paylaşarak, bu güzel yolculuğa hep birlikte devam edebiliriz. Kollarımızı açarak ya da kapalı tutarak, içsel huzurumuzu bulabiliriz. Her birimizin zikir yolculuğu, farklı ama aynı hedefe varıyor: içsel huzur ve kalbin dinginliği.